Dumpkonijnen
Inmiddels twee jaar geleden vond ik het zieke konijn Snoetje in het Valkenbergpark te Breda. Het zette een domino-effect in gang en nu zijn konijnen niet meer uit mijn leven weg te denken.
Maar waarom zat Snoetje eigenlijk in dat park? Zijn vacht was lichtgrijs in plaats van wildkleurig, hij leek in de verste verte niet op een wild konijn. De reden dat hij in het park zat, is keihard. Er worden jaarlijks duizenden konijnen in parken, bossen, kinderboerderijen of simpelweg op straat uitgezet door baasjes die er niet meer voor willen zorgen. Het woord ‘kunnen’ wil ik niet gebruiken, want in Nederland kán iedereen zorgen dat zijn konijn goed terecht komt door het naar een opvang te brengen.
Ik durf te beweren dat ieder weldenkend mens dat een konijn letterlijk op straat zet, niet begaan is met het lot van het dier. Je kunt er namelijk niet omheen dat het konijn gevaar loopt om aangereden te worden door een auto of om te verhongeren. Maar mensen die een konijn in een park of bos loslaten, denken vaak dat ze het konijn er een gunst mee doen. Ruimte, soortgenoten, vers gras in overvloed… Wat kan een konijn zich nog meer wensen?
Ons tamme konijn is veel van zijn instincten kwijt om zichzelf tegen roofdieren te verweren. Daarnaast hebben tamme konijnen vaak kleuren die de aandacht trekken (denk bijvoorbeeld aan de albinokonijntjes die momenteel in het Valkenbergpark zitten). Wilde konijnen zijn niet voor niets grijsbruin, het is een schutkleur! Zo zijn er nog veel meer argumenten tegen het uitzetten van konijnen in parken, bossen en kinderboerderijen, zie bijvoorbeeld het persbericht ‘En het konijn dan?’ op deze pagina.
Ik wil jullie, mijn lezers, oproepen om ogen en oren open te houden. Als je zelf geconfronteerd wordt met een ‘dumpkonijn’, schakel dan een konijnenopvang of de Dierenbescherming in en overleg met hen wat je het beste kunt doen. Negeer het niet, want jij kunt voor dit konijn het verschil maken. Voorbijgangers zullen wellicht bedenkelijk kijken of vervelend reageren als ze zien dat je een konijn probeert te vangen, maar dat komt voort uit onwetendheid. Tamme konijnen zijn vaak te herkennen aan uiterlijke kenmerken waar door mensen op gefokt wordt: lange of juist hele korte haren, bijzondere kleuren of patronen van de vacht, hangoren, groot formaat, etcetera. Ook is een (gezond) wild konijn bijna niet te benaderen door mensen, terwijl een tam konijn beter van vertrouwen kan zijn doordat het mensen gewend is.
Snoetje was helaas niet het laatste konijntje dat ik uit het park gevist heb. Een ander konijn was het zwarte dwergje Zoran. Hij was in goede conditie, maar hij was zo tam dat ik hem binnen 2 minuten te pakken had. Toen ik hem bij mij thuis in de gang zette, sprong hij terug in mijn armen en kroop in mijn nek. Ik heb persoonlijk geen verder bewijs nodig dat tamme konijnen niet in het wild thuishoren, maar ik zal nog een voorbeeld noemen. Vorige maand ontmoette ik Veggie, een jong konijntje met Japanner-tekening. Hij had kale plekken in zijn vacht en was ondervoed. Een soortgelijk konijntje, waarschijnlijk zijn broertje, was diezelfde dag ook uit het park gehaald. Ik heb Veggie met een wortel weten te lokken. Zijn broertje had vlooien, Veggie gelukkig niet. Hij heeft een paar dagen bij mij gewoond. Hij at de brokken die ik hem gaf gretig en zijn keutels werden normaal van formaat. Door hem te vangen, heb ik hem behoed voor een voortijdige dood.
Het is niet natuurlijk om konijnen in gevangenschap te houden. Maar zolang er tamme konijnen bestaan, zullen er konijnen in gevangenschap leven. Het is aan ons om dit zo aangenaam mogelijk voor hen te maken en onze verantwoordelijkheid voor hun welzijn te nemen.
contact